بررسی سیستم  وینگ چون

وینگ چون یکی از سبک های رزمی جنوب چین و از پرطرفدارترین هنرهای رزمی در کشور ایران می باشد که جوانان بسیاری را مجذوب خود کرده است. مواردی همچون تمرین با آدمک چوبی، فرم های بدون سلاح مانند: سیونیم تائو، چام کیو، بیوجی و آدمک چوبی و فرم های سلاح مانند: چوب بلند و چاقوهای پروانه ای و همچنین تمرین چی سائو و مهارت در استفاده از ضربات سریع دست و تغییر حالت سبب شده که این سبک رزمی طرفداران خاص خود را داشته باشد.

وینگ چون از لحاظ فیزیکی و سیستم حرکتی جزو سبک های جنوبی یا مشت کوتاه محسوب می شود. این سبک بدلیل موقعیت جغرافیایی جنوب چین شامل استایل کوتاه و نشست یا استقرارهای پایین می باشد و شاخصه آن مهارت در درگیری نزدیک است. وینگ چون براساس سیستم انرژی و استفاده و انتقال آن جزو سبک های درونی (نرم) کونگ فو محسوب می گردد. فردی که با سبک درونی مبارزه می کند در ذهنش با حریف روبرو می شود، حرکت های حریف را پیش بینی می کند، انرژی خود را حرکت می دهد و در نهایت با بدنش ضربه وارد می کند. تمرکز در این سبک روی ذهن و انرژی است. سه ویژگی اصلی سبک های نرم مانند وینگ چون شامل:

- تعادل: مهم ترین ویژگی سبک های نرم، تعادل و اتصال به زمین است. مانند درختی که در زمین ریشه کرده باشد و مستحکم و متعادل باشد. ضربه زدن در سبک های نرم با استفاده از نیروی عضلانی نیست و ضربه حالت شلاق دارد. برای کارساز بودن این نوع ضربه استفاده از انرژی مهم است که بدن در حالت استقرار و متعادل باشد تا فرد بتواند تمرکز خود را بر روی استفاده از انرژی بگذارد. همچنین برای انتقال انرژی در ضربه زدن نیاز است که فرد بخوبی به زمین متصل باشد و این اتصال پایدار باشد.

- تنفس: در سبک های نرم که هدف استفاده از زور عضله نیست، تمرکز و تنظیم بسیار مهم است. برای داشتن تمرکز بالا و تنظیم دقیق، تسلط بر تنفس ضروری است. تنفس درست حرکت انرژی در بدن را ساده تر می کند و توان کنترل ضربه را در فرد افزایش می دهد.

ذهنیت: مراقبه و همگرایی ذهن در سبک های درونی بسیار مورد توجه است. تصور فرد از حرکتی که انجام می دهد به اندازه ی خود حرکت و حتی بیشتر مهم است. تفاوت یک استاد وینگ چون و یک هنرجوی پیشرفته در همین لایه ذهنیت است. عینیت که بروز بیرونی حرکت است شاید بین استاد و هنرجو یکسان باشد اما ذهنیت حاکم بر حرکت متفاوت است. تصویر سازی و پرورش ذهنیت از ابزارهای مهم پیشرفت در سبک های درونی است که هم باعث بالا رفتن کیفیت ذهنی می شود و هم بروز بیرونی حرکت را پرورش می دهد.

ماهیت وینگ چون براساس مبارزه در فاصله نزدیک (درگیری نزدیک) و مبارزه خیابانی (نه رینگی) شکل گرفته است لذا نمی توان این مسئله را بعنوان ضعف این سبک تلقی نمود بلکه این مهم جزو ویژگی این سیستم رزمی محسوب می شود. برای مثال: ورزش رزمی بوکس تنها متشکل از ضربات دست می باشد و بوکسورها در این مورد بسیار توانمند هستند و نبود ضربات پا را نمی توان نقص بوکس دانست چرا که حالات و ضربات دست، گارد و همچنین رقص پا برای استایل یک بوکسور بسیار عالی است. البته روش های مبارزه با سلاح های سرد و مبارزات زمینی، گراپلینگ، قفل مفصل و ... ابتکاری است که برای برخی سیستم های رزمی طراحی شده است، اما با وجود این هر یک از رشته های رزمی طرفداران خاص خود و محاسن مربوط به خود را دارند که سبب می شود شخص در نگاه اول مجذوب آن شده و تا سطح ملی، المپیکی و مربیگری در آن پیش رود و موفق باشد.

                                                                                                                 سی فو شایان فر/ وو وی کونگ فو