ضرورت انعطاف پذیری عضلات همسترینگ

انعطاف پذیری عضلات همسترینگ در جلوگیری از عدم تعادل وضعیتی، حفظ دامنه کامل حرکت مفصل لگنی-رانی و عملکرد بهینه اسکلتی-عضلانی از اهمیت ویژه ای برخوردار است و کوتاهی آن ممکن است عدم تعادل در مفاصل و راستای وضعیتی نامناسب ایجاد کند و منجر به اختلال در عملکرد مفاصل شود. انعطاف پذیری پایین عضله همسترینگ و به دنبال آن کشیدگی. این عضله یکی از ﺷﺎﯾﻊﺗﺮﯾﻦ آسیب های ورزشی است که همواره ﺑﺎﻋﺚ ﻏﯿﺒﺖ ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺎد ورزشکار از ورزش و ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻫﺎي روزﻣﺮه می گردد. پژوهش های صورت گرفته نشان داده اند که 75 % از مردان و 35 % از زنان بالاي سن 10 سال از انعطاف پذیری پایینی در عضلات همسترینگ برخوردارند. کاهش اﻧﻌﻄﺎف ﻋﻀﻼت همسترینگ یکی از عوامل پیشنهادی است که ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ کشیدگی ﻋﻀﻼت همسترینگ می شود.کوتاهی ﻋﻀﻼت همسترینگ یکی ازﻋﻮاﻣﻞ زﻣﯿﻨﻪ ﺳﺎز کشیدگی ﻋﻀﻼت همسترینگ است. از طرفی، عدم هماهنگی عضلانی یک از عوامل ﻣﺆﺛﺮ در اﯾﺠﺎد اﺧﺘﻼﻻت ﺳﯿﺴﺘﻢ اسکلتی عضلانی اﺳﺖ که ﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ آن ﻧﯿﺮوﻫﺎي ﻏﯿﺮ طبیعی ﺑﺮ اﯾﻦ ﺳﯿﺴﺘﻢ وارد می شود. اﯾﻦ ﻋﺪم هماهنگی ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻧاشی از ﺿﻌﻒ عضلات فازیک از یک سو و کوتاهی عضلات وضعیتی از سوی دیگر است که اﯾﻦ ﻋﻮاﻣﻞ در ﻣﺠﻤﻮع اﻧﻌﻄﺎف پذیری را کاهش می دهند. ﺷﯿﻮع اﯾﻦ مشکلات در اﻓﺮاد غیر ورزشی بیشتر است، ﺑﻪ ﺧﺼﻮص اگر حرفه ی آنها ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ الگوهای ﺧﺎص و مکرر باشد. کوتاهی و عدم انعطاف مناسب عضلات همسترینگ به عنوان یک عضله وضعیتی و دو مفصله نقش به سزایی در بروز اختلالات سیستم اسکلتی عضلانی دارد. همسترینگ کوتاه باعث کاهش دامنه فلکشن لگن و کمر و افزایش دامنه فلکشن ستون فقرات سینه ای می شود. بنابراین می توان گفت هر گونه تلاش برای پیشگیری از واحد تاندونی-عضلانی و درمان صحیح آسیب ها و ناهنجاری ها یک اقدام اساسی برای ارتقاء سلامتی افراد جامعه به خصوص ورزشکاران و کاهش هزینه های درمانی می باشد. در اثر انعطاف پایین عضلات همسترینگ، تطابق با نیروهای وارده بر سیستم اسکلتی عضلانی کاهش یافته و حرکات موثر در دامنه کامل نخواهد بود. در نتیجه این عوارض تیلت خلفی لگن و تغییر در قوس های ستون مهره ها ایجاد می شود و ممکن است سندروم اختلال عملکرد کمر و کمردرد ایجاد شود. کوتاهی عضلات همسترینگ همچنین می تواند باعث افزایش نیروی عکس العمل زمین روی مفصل پاتلوفمورال شود. ضمنا با توجه به اینکه قسمتی از مبدا عضله دوسر رانی روی لیگامان ساکروتوبروس است، تنش این لیگامان نیز ممکن است به کوتاهی همسترینگ و در نتیجه منجر به عدم تعادل لگن و درد در این ناحیه شود که علائم آن شبیه درد عصب سیاتیک می باشد. اگرچه عضلات همسترینگ بطور مستقیم روی مفصل پاتلوفمورال نقش حمایتی ندارد ولی کوتاهی آنها می تواند بر عملکرد زنجیره حرکتی اندام تحتانی تاثیر بگذارد. با توجه به اینکه حرکت لازمه انعطاف پذیری است. عدم انعطاف مناسب عضلات همسترینگ سبب می شود که بافت همبند در این عضلات تغییر یافته و نسبت کلاژن، افزایش یابد . از بین رفتن یا کاهش حرکات، سبب می شود که میزان چسبندگی بین فیبرهای کلاژن زیاد شود. درنتیجه اگر عضله به مدت طولانی در طول کوتاه، بی حرکت بماند، تحرک طبیعی خود را از دست داده و بر اثر تغییرات ساختاری بافت همبند دچار کوتاهی می شود. اختلال بافت نرم می تواند به وسیله مکانیزم های حاد و مزمن از جمله ضربه های فیزیکی، استفاده بیش از حد، عدم تعادل ساختاری، عدم فعالیت یا یک فرآیند التهابی شروع گردد. این آسیب ها توسعه بافت های غیرقابل ارتجاع، چسبندگی های فیبری بین لایه های سیستم مایوفاشیال را تحریک می کنند. چسبندگی های فیبری از مکانیزم طبیعی عضله (به عنوان مثال: دامنه حرکتی مفصل، طول عضله، افزایش تونوس عصبی-عضلانی، قدرت، استقامت و هماهنگی حرکتی)، جلوگیری می کند و باعث کاهش کشش پذیری بافت نرم (عضلات، فاشیا و تاندون ها) می شود. اگر به این چسبندگی  ها توجه نشود، می توانند باعث شکل گیری تغییرات ساختاری دائمی در بافت نرم گردند. اغلب این آسیب ها نادیده گرفته می شوند و بدون درمان رها می شوند که این چسبندگی ها، می توانند مکانیک اطراف مفصل را تغییر داده و به درد و آسیب بیشتری منجر شوند. کوتاهی عضلات باعث کاهش دامنه حرکتی مفصل، ایجاد الگوهای حرکتی نامناسب، عدم تعادل عضلانی و کاهش قدرت عضله می شود و ضایعات دژنراتیو یا تحلیل مفصلی را ایجاد می کند. شاید کاهش انعطاف در فعالیت هایی که نیاز به دامنه حرکتی کامل ندارند باعث آسیب نشود اما ممکن است عدم هماهنگی در انعطاف عضلات آگونیست و آنتاگونیست، ورزشکاران را دچار آسیب دیدگی کند. درمان به موقع عدم هماهنگی های عضلانی برای ارتقاء سلامتی و پیشگیری از عوارض خطرناک جسمی مورد توجه است و در راستای آن هزینه های گزاف درمانی کاهش می یابد.